خورپرست
لغتنامه دهخدا
خورپرست . [ خوَرْ / خُرْ پ َ رَ ] (نف مرکب ) پرستنده ٔ خورشید. عابدالشمس . (یادداشت بخط مؤلف ) :
فرویاختی سوی خورشید دست
سر خویش چون مردم خورپرست .
|| حربا. خورپا. آفتاب پرست . || گل آفتاب گردان . (ناظم الاطباء).
فرویاختی سوی خورشید دست
سر خویش چون مردم خورپرست .
اسدی .
|| حربا. خورپا. آفتاب پرست . || گل آفتاب گردان . (ناظم الاطباء).