خور و خواب
لغت‌نامه دهخدا
خور و خواب . [ خوَ / خ ُ رُ خوا / خا ] (ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) عمل خوردن و خوابیدن . کنایه از راحت و آسایش است . (یادداشت بخط مؤلف ) :
اگر همین خور و خواب است حاصل از عمرت
بهیچ کار نیایدحیات بی حاصل .
بیحاصلی نگر که شماریم مغتنم
از عمر آنچه صرف خور و خواب میشود.
اگر همین خور و خواب است حاصل از عمرت
بهیچ کار نیایدحیات بی حاصل .
سعدی .
بیحاصلی نگر که شماریم مغتنم
از عمر آنچه صرف خور و خواب میشود.
صائب .
