خوشانیدن
لغت‌نامه دهخدا
خوشانیدن . [ خو / خوَ / خ ُ دَ ] (مص ) خشک کنانیدن . خشک کردن فرمودن . (ناظم الاطباء). خشکانیدن . (یادداشت مؤلف ). اذبال . اذواء :
بخوشاندْت گر خشکی فزاید
وگر سردی خود آن بیشت گزاید.
پر از خون مکن دیده و تاج و تخت
مخوشان بمن خسروانی درخت .
پس از آنجای بردارند و اندر سایه بخوشانند. (الابنیه عن حقایق الادویه ). یاد دارم که در ایام جوانی گذر داشتم بکویی و نظر با رویی در تموزی که حرورش دهان بخوشانیدی . (گلستان ).
بخوشاندْت گر خشکی فزاید
وگر سردی خود آن بیشت گزاید.
بوشکور.
پر از خون مکن دیده و تاج و تخت
مخوشان بمن خسروانی درخت .
فردوسی .
پس از آنجای بردارند و اندر سایه بخوشانند. (الابنیه عن حقایق الادویه ). یاد دارم که در ایام جوانی گذر داشتم بکویی و نظر با رویی در تموزی که حرورش دهان بخوشانیدی . (گلستان ).
