خوش سوزلغتنامه دهخداخوش سوز. [ خوَش ْ / خُش ْ ] (نف مرکب ) که زود آتش گیرد. که بدون دود سوزد. هیزمی چون هیمه ٔ کاج که خوب و به آسانی بسوزد. مقابل بدسوز.
