خوش آوائیلغتنامه دهخداخوش آوائی . [ خوَش ْ / خُش ْ ] (حامص مرکب ) خوش صدائی . خوش آوازی : کوه دانش را چو داود از نفس منطق الطیر از خوش آوائی فرست .خاقانی .
