خوش خطلغتنامه دهخداخوش خط. [ خوَش ْ / خُش ْ خ َطط / خ َ ](ص مرکب ) آنکه نیکو نویسد. آنکه خط خوب دارد. || کنایه از جوان مزلف و خوب روی . (از ناظم الاطباء). آنکه بر عارض خطی خوش دارد. (یادداشت مؤلف ).
