خوش عادت
لغتنامه دهخدا
خوش عادت . [ خوَش ْ / خُش ْ دَ ] (ص مرکب ) آنکه عادت نکو دارد. خوش رفتار. خوب رفتار :
نیکودل و نکونیت است و نکوسخن
خوش عادت است و طبعخوش او را و خوش زبان .
نیکودل و نکونیت است و نکوسخن
خوش عادت است و طبعخوش او را و خوش زبان .
فرخی .