خوش نوا
لغت‌نامه دهخدا
خوش نوا. [ خوَش ْ / خُش ْ ن َ ] (ص مرکب ) خوش صوت . با صوت خوب . خوش صدا. خوش آواز :
همه برگ او یک یک اندر هوا
از آن پس چو مرغی بدی خوش نوا.
در کنف فقر بین سوختگان خامنوش
بر شجر لا نگر مرغ دلان خوش نوا.
شاهد دل ناشناست ورد زبان کژ مده
مطرب جان خوشنواست نغمه ٔ موزون بیار.
بود بقالی و او را طوطیی
خوش نوا و سبز و گویا طوطیی .
همه برگ او یک یک اندر هوا
از آن پس چو مرغی بدی خوش نوا.
اسدی (گرشاسبنامه ).
در کنف فقر بین سوختگان خامنوش
بر شجر لا نگر مرغ دلان خوش نوا.
خاقانی .
شاهد دل ناشناست ورد زبان کژ مده
مطرب جان خوشنواست نغمه ٔ موزون بیار.
خاقانی .
بود بقالی و او را طوطیی
خوش نوا و سبز و گویا طوطیی .
مولوی .
