خوش گفتارلغتنامه دهخداخوش گفتار. [ خوَش ْ / خُش ْ گ ُ ] (ص مرکب )شیرین زبان . خوش سخن . خوب گفتار. خوش زبان : زن ارچه زیرک و هشیار باشدزبون مرد خوش گفتار باشد.(ویس و رامین ).
