خوقاء
لغت‌نامه دهخدا
خوقاء. [ خ َ ] (ع ص ) مؤنث اخوق . زن یک چشم و گول . (از منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (ازلسان العرب ). ج ، خوق . || فراخناک . وسیع.
- بئر خوقاء ؛ چاه فراخ . (از منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).
- مفازة خوقاء ؛ بیابان فراخ .
|| گرگین . (منتهی الارب ).
- ناقة خوقاء ؛ شتر ماده ٔ گرگین . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).
- بئر خوقاء ؛ چاه فراخ . (از منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).
- مفازة خوقاء ؛ بیابان فراخ .
|| گرگین . (منتهی الارب ).
- ناقة خوقاء ؛ شتر ماده ٔ گرگین . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).
