خیره کش
لغت‌نامه دهخدا
خیره کش . [ رَ / رِ ک ُ ] (نف مرکب ) بی باک . ظالم . آنکه بدون جهة و سبب و تقریب و بابیرحمی مردم کشد. ضعیف کش . بی نواکش . آزارکننده ٔ مردم . (از ناظم الاطباء) :
خیره کشا بدمنشا ظالما
این همه نیکان مکش و بد مکن .
این خیره کشی ست مارسیرت
و آن زیربری است موش دندان .
من از این خیره کش فراق هنوز
دیت وصل نستدم دریاب .
گفت فلان پیر ترا درنهفت
خیره کش و ظالم و خونریز گفت .
جهانسوز و بیرحمت و خیره کش
ز تلخیش روی جهانی ترش .
گهش جنگ با عالم خیره کش
گه از بخت شوریده رویش ترش .
بوالعجب بود که نفسی بمرادی برسید
فلک خیره کش از جور مگر بازآمد.
چشمش بتیغ غمزه ٔ خونخوار خیره کش
شهری گرفت قوت بیمار بنگرید.
خیره کشا بدمنشا ظالما
این همه نیکان مکش و بد مکن .
خاقانی .
این خیره کشی ست مارسیرت
و آن زیربری است موش دندان .
خاقانی .
من از این خیره کش فراق هنوز
دیت وصل نستدم دریاب .
خاقانی .
گفت فلان پیر ترا درنهفت
خیره کش و ظالم و خونریز گفت .
نظامی .
جهانسوز و بیرحمت و خیره کش
ز تلخیش روی جهانی ترش .
سعدی .
گهش جنگ با عالم خیره کش
گه از بخت شوریده رویش ترش .
سعدی .
بوالعجب بود که نفسی بمرادی برسید
فلک خیره کش از جور مگر بازآمد.
سعدی .
چشمش بتیغ غمزه ٔ خونخوار خیره کش
شهری گرفت قوت بیمار بنگرید.
سعدی .
