دبوقاءلغتنامه دهخدادبوقاء. [ دَب ْ بو ] (ع اِ) دابوق . سریشم که بدان مرغانرا شکارکنند. (آنندراج ) (منتهی الارب ). || پلیدی .(منتهی الارب ). حَدَث ِ آدمی . (بحر الجواهر). || هر چیز که مُمتد و دراز گردد. (منتهی الارب ).
