دجن
لغت‌نامه دهخدا
دجن . [ دَ ] (ع مص ) الفت و انس گرفتن کبوتر و همچنین گوسپند. || فروپوشیدن ابر آسمان و زمین را. (منتهی الارب ). گرفتن هوا. گرفتن آسمان . پوشیدن ابر آسمان را. پوشیدن مه آسمان را. ابر شدن پوشیدن میغ آسمان را. (زوزنی ). تاریک شدن روزاز ابر. (تاج المصادر بیهقی ). تاریک شدن . (دهار).
