دحمان

دحمان . [ دُ ](اِخ ) عبدالرحمن بن عمرو ملقب به دحمان الاشقر از موالی لیث بن عبدمناة دانای به خنیاگری و از ظرفاء مغنیان مشهور عهد مهدی و هادی خلفاء عباسی است و در زمان هارون درگذشته است . از سعید خنیاگری آموخت و نبوغ یافت و به خلیفه مهدی پیوست . او را در اغانی آوازها است . مردی نیکوصلاح و بسیارنماز بود. از گفته های اوست : «از خنیاگری باطلی شبیه تر به حق ندیدم ». وفات وی به سال 165 هَ . ق . بوده است . (اعلام زرکلی ج 2 ص 502). رجوع به عبدالرحمن ج 1 ص 308 و قاموس الاعلام ترکی شود.