درآموختن
لغتنامه دهخدا
درآموختن . [ دَ ت َ ] (مص مرکب ) آموختن . آموزاندن . یاد دادن . تعلیم . (دهار) :
مرا باید بچشم آتش برافروخت
به آتش سوختن باید درآموخت .
ستون سرو را رفتن درآموخت
چو غنچه تیز شد چون گل برافروخت .
خردمند ازو دیده بردوختی
یکی حرف در وی نیاموختی .
رجوع به درآموزاندن و آموختن شود. || آموختن . آموزیدن . فراگرفتن . یاد گرفتن . تعلم :
سوی عالم آمد رخ افروخته
همه علم عالم درآموخته .
چه باید چشم دل را تخته بر دوخت
چو نجاری که لوح از زن درآموخت .
گر از من کوکبی شمعی برافروخت
کس از من آفتابی درنیاموخت .
چو خسروتخته ٔ حکمت درآموخت
به آزادی جهان را تخته بردوخت .
رجوع به آموختن شود.
مرا باید بچشم آتش برافروخت
به آتش سوختن باید درآموخت .
نظامی .
ستون سرو را رفتن درآموخت
چو غنچه تیز شد چون گل برافروخت .
نظامی .
خردمند ازو دیده بردوختی
یکی حرف در وی نیاموختی .
سعدی .
رجوع به درآموزاندن و آموختن شود. || آموختن . آموزیدن . فراگرفتن . یاد گرفتن . تعلم :
سوی عالم آمد رخ افروخته
همه علم عالم درآموخته .
نظامی .
چه باید چشم دل را تخته بر دوخت
چو نجاری که لوح از زن درآموخت .
نظامی .
گر از من کوکبی شمعی برافروخت
کس از من آفتابی درنیاموخت .
نظامی .
چو خسروتخته ٔ حکمت درآموخت
به آزادی جهان را تخته بردوخت .
نظامی .
رجوع به آموختن شود.