درایدن

درایدن . [ دْرا / دِدِ ] (اِخ ) جان . (1631 -1700 م .). شاعر و نمایشنامه نویس و منتقد انگلیسی . وی کرامول را مدح کرد (1659) و سپس به مدح چارلز دوم پرداخت و در دوره ٔ بازگشت خاندان استوارت رونق بسیاریافت . در سال 1668 م . ملک الشعرا شد، پس از جلوس جیمز دوم به مذهب کاتولیک گروید. و پس از جلوس ویلیام سوم از ملک الشعرایی و حمایت دربار محروم شد، ولی شهرت خود را همچنان حفظ کرد. درایدن از شخصیت های ادبی برجسته ٔ عصر خود و در همه ٔ انواع شعر استاد بود و سبک نثر نوین انگلیسی را ایجاد کرد. پیشگفتارهای نمایشنامه های او و نیز رساله در شعر درامی او (1668) مشتمل بر انتقاداتی عالی است . از منظومه های درازش ، آنوس میرابیلیس (1667)، ابشالوم واخیتوفل ، و اشعار وی در دفاع از مذهب پروتستان است ، و اشعاری که سپس در دفاع از مذهب کاتولیک سروده . از نمایشنامه های متعددش کمدی ازدواج به مدروز (1672 م .). و تراژدیهای فتح غرناطه (70 - 1669)، اورنگ زیب (1675) و همه چیز در راه عشق (1678) است . آثار ادبی لاتینی را ترجمه و از آنها بسیار اقتباس کرده است . درایدن در مقبره ٔ «چاسر» در وست مینسترابی مدفون است . (از دائرةالمعارف فارسی ).