دردا

دردا. [ دَ ] (صوت ) (از: درد + الف ) لفظی است که گاه افسوس و اسف بر زبان رانند و دریغا مرادف آن است . (آنندراج ). کلمه ٔ افسوس و حسرت یعنی آه ، دریغا، وای ، حیف و افسوس . (ناظم الاطباء). حسرتا. واحسرتا. یا حسرتا. دریغ و درد. ای دریغ. دریغا. والهفا. وااسفا. آوخ . آواخ . فغان . ای داد. امان . ندامتا. فسوسا :
چون مورد بود سبز، گهی موی من همه
دردا که برنشست بر آن مورد سبز بشم .

فرالاوی .

دردا که در این زمانه ٔ غم پرورد
حیفا که در این بادیه ٔ عمرنورد
هر روز فراق دوستی باید دید
هر لحظه وداع همدمی باید کرد.

رودکی .

صبح آه آتشین ز جگر برکشید و گفت
دردا که کارهای خراسان خراب شد.

خاقانی .

دردا که دل نماند و بر او نام درد ماند
وز یار یادگار دلم یادکرد ماند.

خاقانی .

بشگفت بهاری از درختم
دردا که نگه نداشت بختم .

نظامی .

آخرسپند باید بهر چنان جمالی
دردا که هیچکس را این کار برنیاید.

عطار.

دردا که طبیب صبر می فرماید
وین نفس حریص را شکر می باید.

سعدی .

دردا و حسرتا که عنانم ز دست رفت
دستم نمی رسد که بگیرم عنان دوست .

سعدی .

دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شدآشکارا.

حافظ.

بسی بگشتم و دردا به هیچ شهر و دیار
نیافتم که فروشند بخت در بازار.

عرفی .

دردا ودریغا که درین مدت عمر
از هرچه شنیدیم جز افسانه نماند.

؟ (از آنندراج ).

دردا که روزگار به دردم نمی رسد
برگ خزان به چهره ٔ زردم نمی رسد.

؟ (یادداشت مرحوم دهخدا).