درداء
لغت‌نامه دهخدا
درداء. [ دَ ] (اِخ ) ریگ توده ای بوده است مر عرب را. (از منتهی الارب ).
- ابوالدرداء و ام الدرداء؛ از صحابیان بوده اند. رجوع به ابولدرداء و ام الدرداء در ردیفهای خود شود.
|| کتیبه و سپاهی بوده است عرب را. (از ذیل اقرب الموارد از لسان ).
- ابوالدرداء و ام الدرداء؛ از صحابیان بوده اند. رجوع به ابولدرداء و ام الدرداء در ردیفهای خود شود.
|| کتیبه و سپاهی بوده است عرب را. (از ذیل اقرب الموارد از لسان ).
