درزمان

درزمان . [ دَ زَ ] (ق مرکب ) فی الفور. درحال . بزودی . بمجرد. (ناظم الاطباء). فوری . علی الفور. فی الحال . یکایک :
شنید این سخن شاه شد بد گمان
فرستاده را جست هم در زمان .

فردوسی .

میان کیی تاختن را ببست
از آن شهر هم درزمان برنشست .

فردوسی .

ببردند هم درزمان پیش شاه
بدو کرد شاه از شگفتی نگاه .

فردوسی .

بریدند و هم درزمان او بمرد
پر از خون روانش به خسرو سپرد.

فردوسی .

چو بوسید شد درزمان ناپدید
کس اندر جهان این شگفتی ندید.

فردوسی .

نوندی برافکند هم درزمان
فرستاد نزدیک رستم دمان .

فردوسی .

درزمان گرددآتش و انگشت
گر بگیرم به کف گل و شمشاد.

مسعودسعد.

آن پریزاده درزمان برخاست
چون پری می پرید از چپ و راست .

نظامی .

دادند به شوهر جوانش
کردند عروس درزمانش .

نظامی .

شهنشاه برخاست هم درزمان
عنان تاب گشت از بر همدمان .

نظامی .

گر درافتد در زمین و آسمان
زَهره هاشان آب گردد درزمان .

مولوی .

طوطی اندر گفت آمد درزمان
بانگ بر درویش بر زد کای فلان .

مولوی .

پس طلب کردند او را درزمان
آقچه ها دادندو گفتند ای فلان .

مولوی .

جان بدهند درزمان زنده شوند عاشقان
گر بکشی و بعد از آن بر سر کشته بگذری .

سعدی .

در زمان از بخارا بطرف نسف متوجه شدم . (انیس الطالبین ص 139).