درشتخویی
لغت‌نامه دهخدا
درشتخویی . [ دُ رُ ] (حامص مرکب ) حالت درشتخو. درشت خو بودن . فَظاظة. (دهار). فظاظت . خشونت . تندخوئی و کج خلقی . (ناظم الاطباء) : غایت نادانی است ... معاشقت زنان به درشتخویی . (کلیله و دمنه ).
درشتخویی و بدعهدی از تو نپْسندند
که خوب منظری و دلفریب و منظوری .
زمانه بوته ٔ خار از درشتخویی تست
اگر شوی تو ملایم جهان گلستان است .
درشتخویی و بدعهدی از تو نپْسندند
که خوب منظری و دلفریب و منظوری .
سعدی .
زمانه بوته ٔ خار از درشتخویی تست
اگر شوی تو ملایم جهان گلستان است .
صائب .
