درود رساندن
لغت‌نامه دهخدا
درود رساندن . [ دُ رَ / رِ دَ ] (مص مرکب ) ادای احترام کردن . نماز گزاردن . (ناظم الاطباء). || درود فرستادن . درود گفتن . آفرین گفتن . سلام رساندن :
درودی رسانم به شاه جهان
ز زال سپهبد گو پهلوان .
درودی رسانم ز قیصر به شاه
که جاوید باد این سر و تاج و گاه .
گفت یا آدم خدای تعالی ترا درود میرساند و می گوید من ترا بدست خود آفریدم . (قصص الانبیاء ص 21).
چنین گفت کافزون تر از کوه و رود
جهان آفرینت رساند درود.
درودم رسانی رسانم درود
بیائی بیایم ز گنبد فرود.
بیان خاطر او را بناز در بر گیر
درود ابر بدان دست درفشان برسان .
درودی رسانم به شاه جهان
ز زال سپهبد گو پهلوان .
فردوسی .
درودی رسانم ز قیصر به شاه
که جاوید باد این سر و تاج و گاه .
فردوسی .
گفت یا آدم خدای تعالی ترا درود میرساند و می گوید من ترا بدست خود آفریدم . (قصص الانبیاء ص 21).
چنین گفت کافزون تر از کوه و رود
جهان آفرینت رساند درود.
نظامی .
درودم رسانی رسانم درود
بیائی بیایم ز گنبد فرود.
نظامی (از آنندراج ).
بیان خاطر او را بناز در بر گیر
درود ابر بدان دست درفشان برسان .
ابن یمین (از جهانگیری ).
