دروند
لغت‌نامه دهخدا
دروند. [ دُرْ وَ ] (هزوارش ، ص مرکب ) (به زبان زند و پازند) بدمذهب و نامقید و فاسق را گویند. (از برهان ) (از آنندراج ). به معنی دروغزن ناپاک ، و معمولاً در صفت اهریمن بکار آید. (از فرهنگ ایران باستان پورداود ص 97 و 116) :
درود از ما به به دین خردمند
که دور است از ره و آئین دروند.
درود از ما به به دین خردمند
که دور است از ره و آئین دروند.
زراتشت بهرام (از آنندراج ).
