درونه
لغت‌نامه دهخدا
درونه . [ دَ ن َ / ن ِ ] (اِ)درون . (آنندراج ). اندرون . مقابل بیرون :
لابه کنم که هی بیا درده بانگ الصلا
او کتف این چنین کند که به درونه خوشترم .
|| نهان . ضمیر. باطن :
چون غمزده را در آن تحیر
از خوردن غم درونه شد پر.
|| به معنی درون که کنایه از شکم باشد. (برهان ).
لابه کنم که هی بیا درده بانگ الصلا
او کتف این چنین کند که به درونه خوشترم .
مولوی (از آنندراج )
|| نهان . ضمیر. باطن :
چون غمزده را در آن تحیر
از خوردن غم درونه شد پر.
امیرخسرو.
|| به معنی درون که کنایه از شکم باشد. (برهان ).
