در و دشت
لغت‌نامه دهخدا
در و دشت . [ دَ رُدَ ] (ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) (از: در به معنی دره + و + دشت به معنی هامون ) مخفف دره و دشت :
چو هردو سپاه اندر آمد ز جای
تو گفتی که دارد در و دشت پای .
جهان چون بهشتی شد آراسته
در و دشت یکسر پر از خواسته .
درودشت شد پر ز گرد سوار
پراکنده گشتند بر کوه و غار.
نباید که ایمن شوی از کمین
سپه باشد اندر در و دشت کین .
بدین کین ببندند یکسر کمر
در و دشت گردد پر از نیزه ور.
با درودشت ساز خاقانی
خانه و خوان ناسزا منگر.
چو هردو سپاه اندر آمد ز جای
تو گفتی که دارد در و دشت پای .
فردوسی .
جهان چون بهشتی شد آراسته
در و دشت یکسر پر از خواسته .
فردوسی .
درودشت شد پر ز گرد سوار
پراکنده گشتند بر کوه و غار.
فردوسی .
نباید که ایمن شوی از کمین
سپه باشد اندر در و دشت کین .
فردوسی .
بدین کین ببندند یکسر کمر
در و دشت گردد پر از نیزه ور.
فردوسی .
با درودشت ساز خاقانی
خانه و خوان ناسزا منگر.
خاقانی .
