دستان سرای
لغت‌نامه دهخدا
دستان سرای . [ دَ س َ ] (نف مرکب ) دستان سرا. دستان سراینده . نغمه سرا. سرودخوان . نغمه خوان :
بهر شاخ کافور بر جای جای
بسی مرغ دیدند دستان سرای .
بسی چشمه آب روان جای جای
بهر گوشه مرغان دستان سرای .
تو گفتی دوصد بربط چنگ پای
به یک رو شدستند دستان سرای .
که از پاسخ مرد دستان سرای
فروماند سرگشته لختی بجای .
بهر شاخ کافور بر جای جای
بسی مرغ دیدند دستان سرای .
اسدی .
بسی چشمه آب روان جای جای
بهر گوشه مرغان دستان سرای .
اسدی .
تو گفتی دوصد بربط چنگ پای
به یک رو شدستند دستان سرای .
اسدی .
که از پاسخ مرد دستان سرای
فروماند سرگشته لختی بجای .
نظامی .
