دست بردار
لغت‌نامه دهخدا
دست بردار. [ دَ ب ُ ] (نف مرکب ) دست برنده . مقدم به جنگ .هنرنما. چابک . که زود دست به کاری برد :
سپاهی فرستم تو سالار باش
برزم اندرون دست بردار باش .
یکی نامداری که بد یار اوی
برزم اندرون دست بردار اوی .
ببین تا کجا رفت سالار ما
سپهبد یل دست بردار ما.
سپاهی فرستم تو سالار باش
برزم اندرون دست بردار باش .
فردوسی .
یکی نامداری که بد یار اوی
برزم اندرون دست بردار اوی .
فردوسی .
ببین تا کجا رفت سالار ما
سپهبد یل دست بردار ما.
فردوسی .
