دقنلغتنامه دهخدادقن . [ دَ ] (ع مص ) بازداشتن کسی را و محروم گردانیدن . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || بر روی زدن کسی را، یا عام است . (از منتهی الارب ). || با تمام ِ مشت زدن کسی را: دقن فی لحی الرجل . (از اقرب الموارد).
