دلجویی
لغت‌نامه دهخدا
دلجویی . [ دِ ] (حامص مرکب ) دلجوئی . تسلی . (ناظم الاطباء). تعزیت . دلداری . استمالت :
به دلجویی دختر مهربان
شدند آن پرستندگان همزبان .
|| مهربانی . نوازش :
سایه ٔ طوبی و دلجویی حور و لب حوض
به هوای سر کوی تو برفت از یادم .
به دست جذبه دلجویی رضای پدر
ز هند سوی وطن می کشد گریبانم .
|| آزادگی . راستی . طنازی :
شمشاد خرامان کن وآهنگ گلستان کن
تا سرو بیاموزد از قد تو دلجویی .
|| مرغوبیت . پسندیدگی . || آسایش و استرضای خاطر و خوش دلی و خاطرجمعی . (ناظم الاطباء).
به دلجویی دختر مهربان
شدند آن پرستندگان همزبان .
فردوسی .
|| مهربانی . نوازش :
سایه ٔ طوبی و دلجویی حور و لب حوض
به هوای سر کوی تو برفت از یادم .
حافظ.
به دست جذبه دلجویی رضای پدر
ز هند سوی وطن می کشد گریبانم .
صائب .
|| آزادگی . راستی . طنازی :
شمشاد خرامان کن وآهنگ گلستان کن
تا سرو بیاموزد از قد تو دلجویی .
حافظ.
|| مرغوبیت . پسندیدگی . || آسایش و استرضای خاطر و خوش دلی و خاطرجمعی . (ناظم الاطباء).
