دلجو
لغتنامه دهخدا
دلجو. [ دِ ] (نف مرکب ) دل جوی . دلجوینده . جوینده ٔ دل . تسلی دهنده و آرامش دهنده ٔ دل . رجوع به دلجوی شود. || مرغوب . مطلوب . پسندیده . شایسته . موافق . (ناظم الاطباء) :
طبع دلجو خوشتر از گنج زر و کان گهر
خوی نیکو بهتر از شاهی و ملک بیکران .
طبع دلجو خوشتر از گنج زر و کان گهر
خوی نیکو بهتر از شاهی و ملک بیکران .
فرخی .