دلکوب
لغتنامه دهخدا
دلکوب . [ دِ ] (نف مرکب ) دل کوبنده . کوبنده ٔ دل . دل شکن . دل آزار :
در خمار باده دلکوب است سیر گلستان
درد سر از خنده ٔ گلها چرا باید کشید.
در خمار باده دلکوب است سیر گلستان
درد سر از خنده ٔ گلها چرا باید کشید.
کلیم (از آنندراج ).