دل بردن
لغت‌نامه دهخدا
دل بردن . [ دِ ب ُ دَ ] (مص مرکب ) شیفته و عاشق خود کردن . دل ربودن . دلربائی کردن . اصباء. تَصَبّی . تَهنید. (تاج المصادر بیهقی ) (دهار) :
دلم ببردی جان هم ببر که مرگ به است
ز زندگانی اندرشماتت دشمن .
میی کو مرا ره به منزل برد
همه دل برند او غم دل برد.
زلف تو دل همی بردم از میان چشم
نبود شگفت دزدی چابک ز هندوان .
دل عارفان ببردند و قرار پارسایان
همه شاهدان به صورت تو به صورت و معانی .
چون دل ببردی دین مبرصبر از من مسکین مبر
با مهربانان کین مبر لاتقتلوا صید الحرم .
دل بردی و تن زدی همان بود
من با تو بسی شمار دارم .
دستان که تو داری ای پریزاد
بس دل ببری به کف و معصم .
به دستهای نگارین چو در حدیث آیی
هزار دل ببری زینهار از ین دستان .
سَبْی ؛ دل بردن معشوق عاشق را. (از منتهی الارب ).
دلم ببردی جان هم ببر که مرگ به است
ز زندگانی اندرشماتت دشمن .
فرخی .
میی کو مرا ره به منزل برد
همه دل برند او غم دل برد.
نظامی .
زلف تو دل همی بردم از میان چشم
نبود شگفت دزدی چابک ز هندوان .
کمال اسماعیل .
دل عارفان ببردند و قرار پارسایان
همه شاهدان به صورت تو به صورت و معانی .
سعدی .
چون دل ببردی دین مبرصبر از من مسکین مبر
با مهربانان کین مبر لاتقتلوا صید الحرم .
سعدی .
دل بردی و تن زدی همان بود
من با تو بسی شمار دارم .
سعدی .
دستان که تو داری ای پریزاد
بس دل ببری به کف و معصم .
سعدی .
به دستهای نگارین چو در حدیث آیی
هزار دل ببری زینهار از ین دستان .
سعدی .
سَبْی ؛ دل بردن معشوق عاشق را. (از منتهی الارب ).
