دندان پزشکی

دندان پزشکی . [ دَ پ ِ زِ ] (حامص مرکب ) عمل و شغل دندان پزشک . طبابت دندان . فن و حرفه ٔ درمان بیماریهای دندان و بافتهای وابسته به آنها و حفظ سلامت آنها، و سابقه ٔ آن بسیار قدیم است . نوشته های مصری از قرن 18 ق . م . مشتمل بر دستوراتی برای درمان دندان درد و تورم لثه است . کشیدن دندان در قرن 7 ق .م . در آسیای صغیر معمول بود. در قرون وسطی ظاهراً ابوالقاسم زهراوی (قرن 10 م .) یگانه کسی بوده است که جراحی دندان را مورد توجه قرار داده است و نظریات و اسبابهایی بجا گذاشته که نسبت به زمان وی بسیار مترقی بوده است . از این که بگذریم دندانپزشکی بوسیله ٔ دلاکان و بعضی از طراران مدعی این فن اجرا می شد. پدر دندان پزشکی نوین پیر فوشار (1678 - 1761 م .) است . از جراحان و پزشکانی که در پیشرفت این فن مؤثر بوده اند آ. پاره ، ج . هانتر، گ . و. بلک (1836 - 1915م .)، و چ . ا. هریس را میتوان نام برد. استفاده از وسایلی مانند اشعه ٔ ایکس ، بیحسی موضعی ، ساختن دندانهای مصنوعی ، ماشینهای مته ای ، و طرق پر کردن و پوشاندن دندانها سبب پیشرفت در این فن بوده است . در نتیجه ٔ ترقیات حاصله دندانپزشکی فن و حرفه ای جدا از پزشکی شده است و دانشکده ها و مدارسی برای تعلیم آن تأسیس گردیده . نخستین مدرسه ٔ مربوط به این فن در جهان در 1845 م . در بالتیمور امریکا تأسیس شد. در ایران تا سال 1290 هَ . ش . که قانون طبابت اشتغال به دندانسازی را موکول به تحصیل اجازه از وزارت معارف کرد دندانسازی تابعقاعده و قانون نبود. در سال تحصیلی 1309 - 1310 هَ . ش .) مدرسه ٔ عالی دندانسازی ، وابسته به مدرسه ٔ عالی طب ، در تهران دایر شد. با تأسیس و توسعه ٔ دانشگاه ،در دانشکده ٔ پزشکی شعبه ٔ دندانپزشکی نیز توسعه یافت . در شهریور 1318 هَ . ش . ایجاد دوره ٔ دکتری در این رشته به تصویب شورای دانشگاه رسید. از اول مهرماه 1335 هَ . ش . شعبه ٔ مذکور بصورت دانشکده ای مستقل (دانشکده ٔ دندانپزشکی ) اداره می شود. (از دایرةالمعارف فارسی ). || (اِ مرکب ) جا و محل دندان پزشک . (یادداشت مؤلف ). محکمه ٔ دندان پزشک . مطب طبیب دندان .