دندان کنان

دندان کنان . [ دَ ک ُ ] (نف مرکب ، ق مرکب ) صفت بیان حالت از دندان کردن . رجوع به دندان کردن شود. || ظاهراً در شواهد زیر دندان نمودن و نشان دادن دندان به علامت اظهار خشم و کینه است :
سر دندان کنش را زیر چنبر
فلک دندان کنان آورده بر در .

نظامی .

سیه شیر چندان بود کینه ساز
که ازدور دندان نماید گراز
چو دندان کنان گردن آرد بزیر
ز گردن کند خون او تند شیر.

نظامی .