دنیی
لغت‌نامه دهخدا
دنیی . [ دُن ْ ] (از ع ، اِ) ممال دنیا. جهان . گیتی . این جهان . مقابل عقبی . این سرای . دنیا و این جهان . (یادداشت مؤلف ) (ناظم الاطباء) :
چو ملک دنیی در چشم وی حقیر نمود
بساخت همت او با نشاط دار قرار.
چه چیز بهتر و نیکوتر است در دنیی
سپاه نی ملکی نی ضیاع نی ، رمه نی .
صبا به سبزه بیاراست دار دنیی را
نمونه گشت جهان مرغزار عقبی را.
چنار پنجه گشوده ست و نی کمر بسته ست
دعا و خدمت دستور صدر دنیی را.
خدای تربت او را عزیز دنیا کرد
به عز دولت میمون خسرو دنیی .
خلاصه ٔ نظر سعد مخلص الدین آنک
سعادت از نظر اوست دین و دنیی را.
به نور مشعله ٔ امتحان دلالت کن
به حضرت شرف الملک خواجه ٔ دنیی .
ز مرگش چه نقصان اگر پارساست
که دردنیی و آخرت پادشاست .
دنیی آن قدر ندارد که بر او رشک برند
یا وجود و عدمش را غم بیهوده خورند.
چو ملک دنیی در چشم وی حقیر نمود
بساخت همت او با نشاط دار قرار.
بوحنیفه ٔ اسکافی .
چه چیز بهتر و نیکوتر است در دنیی
سپاه نی ملکی نی ضیاع نی ، رمه نی .
ناصرخسرو.
صبا به سبزه بیاراست دار دنیی را
نمونه گشت جهان مرغزار عقبی را.
انوری .
چنار پنجه گشوده ست و نی کمر بسته ست
دعا و خدمت دستور صدر دنیی را.
انوری .
خدای تربت او را عزیز دنیا کرد
به عز دولت میمون خسرو دنیی .
ابوالفرج رونی .
خلاصه ٔ نظر سعد مخلص الدین آنک
سعادت از نظر اوست دین و دنیی را.
ظهیر فاریابی .
به نور مشعله ٔ امتحان دلالت کن
به حضرت شرف الملک خواجه ٔ دنیی .
سیف اسفرنگ .
ز مرگش چه نقصان اگر پارساست
که دردنیی و آخرت پادشاست .
سعدی .
دنیی آن قدر ندارد که بر او رشک برند
یا وجود و عدمش را غم بیهوده خورند.
سعدی .
