ده و دار
لغت‌نامه دهخدا
ده و دار. [ دِ هَُ ] (ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) (مرکب از ده = بزن + واو عطف + دار = نگهدار) داروگیر و غوغا و هنگامه و معرکه و آوازمبارزان . (از ناظم الاطباء). همهمه ٔ جنگ . بزن و بگیرو نگهدار. (یادداشت مؤلف ). داروگیر و کر و فر. (ازبرهان ) (آنندراج ) (از شرفنامه ٔ منیری ) :
برآمد ده و دار و بند و بکش
نه با اسب جان و نه با مرد هش .
از ایران ده و دار و بانگ و خروش
فراوان ز هر شب فزون بوددوش .
خروش آمد از لشکر هردو سوی
ده و دار گردان پرخاشجوی .
برآمد ده و دار از هر دو سوی
ز گردان جنگی پرخاشجوی .
- ده و دار و گیر ؛ بزن و نگه دار و بگیر. غوغای جنگ . (یادداشت مؤلف ) :
برآمد ز هر سو ده و دار و گیر
درخشیدن تیغ و باران تیر.
برآمد ز لشکر ده و دار و گیر
بپوشید روی هوا پر تیر.
برآمد ده و دار و گیر و گریز
ز هر سو سرافشان بد آن برگ ریز.
|| جاه و جلال . (از ناظم الاطباء). || نخوت . (ناظم الاطباء).
برآمد ده و دار و بند و بکش
نه با اسب جان و نه با مرد هش .
فردوسی .
از ایران ده و دار و بانگ و خروش
فراوان ز هر شب فزون بوددوش .
فردوسی .
خروش آمد از لشکر هردو سوی
ده و دار گردان پرخاشجوی .
فردوسی .
برآمد ده و دار از هر دو سوی
ز گردان جنگی پرخاشجوی .
فردوسی .
- ده و دار و گیر ؛ بزن و نگه دار و بگیر. غوغای جنگ . (یادداشت مؤلف ) :
برآمد ز هر سو ده و دار و گیر
درخشیدن تیغ و باران تیر.
فردوسی .
برآمد ز لشکر ده و دار و گیر
بپوشید روی هوا پر تیر.
فردوسی .
برآمد ده و دار و گیر و گریز
ز هر سو سرافشان بد آن برگ ریز.
اسدی .
|| جاه و جلال . (از ناظم الاطباء). || نخوت . (ناظم الاطباء).
