دوان دوان

دوان دوان . [ دَ دَ ] (نف مرکب ، ق مرکب ) در حال دویدن . در حال دوندگی . در حال دوانی . در حالی که دود. (یادداشت مؤلف ) :
گاهی چو گوسفندان در غول جای من
گاهی چو غول گرد بیابان دوان دوان .

ابوشکور.

ازین پسش تو ببینی دوان دوان در دشت
به کفش و موزه برافکنده صدهزار سیان .

عمعق بخارایی .

- دوان دوان آمدن (یا) رفتن ؛ در حال دوندگی آمدن یا رفتن . (یادداشت مؤلف ).