دوایی

دوایی . [ دَ ] (اِخ ) سبزواری . از شعرای قرن دهم هجری قمری و از اهالی سبزوار و شخصی افتاده و خلیق است . این بیت از اوست :
مرغ دلم که از همه خوبان رمیده بود
صید تو گشته بود نگاهش نداشتی .

(از مجمع الخواص ص 295) (فرهنگ سخنوران ).