دوبرگ
لغت‌نامه دهخدا
دوبرگ . [ دُ ب َ ] (ص مرکب ) گیاه تازه روییده که هنوز شاخ میانین آن دیده نشود. (یادداشت مؤلف ).
- دوبرگ شدن گیاه ؛ پس ازسر برکردن از زمین دوپاره شدن آن . دو قسمت شدن برگ گیاه روییده از زمین . (یادداشت مؤلف ) :
مخایل سروری به کودکی زو بتافت
چو برچمن شد دوبرگ بوی دهد ضیمران .
- || شکافتن حب و دانه بار اول به دو قسمت . (یادداشت مؤلف ).
- دوبرگ شدن گیاه ؛ پس ازسر برکردن از زمین دوپاره شدن آن . دو قسمت شدن برگ گیاه روییده از زمین . (یادداشت مؤلف ) :
مخایل سروری به کودکی زو بتافت
چو برچمن شد دوبرگ بوی دهد ضیمران .
مسعودسعد.
- || شکافتن حب و دانه بار اول به دو قسمت . (یادداشت مؤلف ).
