دوبهر

دوبهر. [ دُ ب َ ] (ص مرکب ) دوبهره . نه دراز و نه کوتاه . (دهار) میانه . (یادداشت مؤلف ): مربوع ؛ دوبهر. مردی نه دراز و نه کوتاه . (دهار). || (اِ مرکب ) دوسوم . دوثلث در تداول فردوسی ، چنانکه دوپاس ؛ یعنی دوربع و سه پاس ؛ یعنی سه ربع و قس علیهذا. (یادداشت مؤلف ) :
چو دارا از ایران به کرمان رسید
دوبهر از بزرگان ایران ندید.

فردوسی .

از ایران و توران دو بهر آن تست
همان گوهر و گنج و شهرآن تست .

فردوسی .

دلش خسته و گشته لشکر دوبهر
همی نوش جست از جهان یافت زهر.

فردوسی .