دوخة
لغتنامه دهخدا
دوخة. [ دَ خ َ ] (ع اِ) دوخه . رنج و بیماری . (ناظم الاطباء). گردیدن سر به عربی . (لغت محلی شوشتر نسخه ٔ خطی کتابخانه ٔ مؤلف ). دوار و هدام . (المنجد): و اذا شرب اسبوعاً منع البخارعن الرأس والدوخة والصداع الحار والدوار. (تذکره ٔ داود ضریر انطاکی ).
