دودر
لغت‌نامه دهخدا
دودر. [ دُ دَ ] (ص مرکب ) هرچه دارای دو تا در باشد چون تیم و سرا و خانه و غیره :
از شمار تو کس طرفه بمهر است هنوز
وز شمار دگران چون در تیم دودر است .
- خانه ٔ دودر ؛ که دارای دو مدخل و باب است :
همیشه ناخوش و بی برگ و بینوا باشد
کسی که مسکن در خانه ٔ دودر دارد.
گیتی چو دودر خانه است او را
آغاز یکی در دگر در انجام .
دنیا را چون خانه ای یافتم دودر، از دری درآمدم و از در دیگر بیرون شدم . (کلیات سعدی مجلس 4 ص 12). || کنایه است از دنیا :
دویست و پنجه و سه سال عمر کرد چو هود
به دست مرگ زبون شد درین سرای دودر.
- کاروانسرای دودر ؛ کنایه از دنیاست . (یادداشت مؤلف ).
|| (اِ) نشان . || هر چیز به هم پیچیده مانند جوشک و زنجیر و طناب . (ناظم الاطباء).
از شمار تو کس طرفه بمهر است هنوز
وز شمار دگران چون در تیم دودر است .
لبیبی .
- خانه ٔ دودر ؛ که دارای دو مدخل و باب است :
همیشه ناخوش و بی برگ و بینوا باشد
کسی که مسکن در خانه ٔ دودر دارد.
ناصرخسرو.
گیتی چو دودر خانه است او را
آغاز یکی در دگر در انجام .
ناصرخسرو.
دنیا را چون خانه ای یافتم دودر، از دری درآمدم و از در دیگر بیرون شدم . (کلیات سعدی مجلس 4 ص 12). || کنایه است از دنیا :
دویست و پنجه و سه سال عمر کرد چو هود
به دست مرگ زبون شد درین سرای دودر.
ناصرخسرو.
- کاروانسرای دودر ؛ کنایه از دنیاست . (یادداشت مؤلف ).
|| (اِ) نشان . || هر چیز به هم پیچیده مانند جوشک و زنجیر و طناب . (ناظم الاطباء).
