دودگاه
لغتنامه دهخدا
دودگاه .(اِ مرکب ) بخاری . || دودکش . (ناظم الاطباء). جایی که از آن دود برآید. (آنندراج ) :
به دود گلخن امید دودگاه هوس
که با دماغ منش هر دو راست قرب جوار.
به دود گلخن امید دودگاه هوس
که با دماغ منش هر دو راست قرب جوار.
عرفی (از آنندراج ).