دوشیدنی
لغتنامه دهخدا
دوشیدنی . [ شی دَ ] (ص لیاقت ) لایق و سزاوار دوشیدن . درخور دوشیدن . || حیوان شیرده . (ناظم الاطباء). گاو. گوسفند و بز و جز آن که از آن شیر دوشند. دوشا. دوشائی . دوشایی :
دگر چارپایان دوشیدنی
ز گستردنی و ز پوشیدنی .
مر او را ز دوشیدنی چارپای
ز هر یک هزار آمدندی بجای .
رجوع به دوشیدن شود.
دگر چارپایان دوشیدنی
ز گستردنی و ز پوشیدنی .
فردوسی .
مر او را ز دوشیدنی چارپای
ز هر یک هزار آمدندی بجای .
فردوسی .
رجوع به دوشیدن شود.