دوه
لغتنامه دهخدا
دوه . [ دَ وَ ] (فعل ) در بیت ذیل از مولوی صورتی است از «دود» بمعنی شتابد و سریع حرکت کند :
گفتا شتر به ترکی چه بود بگو، دوه
گفتا بچش چه ؟ گفت خود او از پی اش دوه .
گفتا شتر به ترکی چه بود بگو، دوه
گفتا بچش چه ؟ گفت خود او از پی اش دوه .
مولوی .
