دوگون
لغتنامه دهخدا
دوگون . [ دُ ] (ص مرکب ) دوگونه . دو نوع . دوقسم . مختلف و متفاوت . (یادداشت مؤلف ) :
هر دو جهان و نعمتش از بهر مردم است
زین روی جان عقل دو گون و دوتا شده ست .
و رجوع به دوگونه شود.
هر دو جهان و نعمتش از بهر مردم است
زین روی جان عقل دو گون و دوتا شده ست .
ناصرخسرو.
و رجوع به دوگونه شود.