دیباجة

دیباجة. [ ج َ ] (معرب ، اِ) یکی دیباج . (از اقرب الموارد). رخساره . (منتهی الارب ): دیباجة الخد؛ پوست رخ . (بحر الجواهر). روی آدمی . (مقدمه ٔ لغت میرسید شریف جرجانی ). دیباجه ٔ خد؛ پوست رخ و آن دو دیباجه است . (یادداشت مؤلف ). یک رخ . (دهار): فلان یصون دیباجته و یبذل دیباجته . در اینجا صیانت دیباجه کنایه از شرف نفس است و بذل دیباجه کنایه از دنأت آن است . (اقرب الموارد): من بکی علی ذنبه فی الدنیا حرم اﷲ دیباجة وجهه علی جهنم . (حدیث ). || روی هر چه باشد. (مقدمه ٔ لغت میرسید شریف جرجانی ). || دیباجة القصیدة؛ مطلع قصیده : لهذه القصیدة دیباجة حسنة اذا کانت محبرة. (اساس البلاغة.) || دیباجة الکتاب ؛ فاتحة الکتاب ، یقال لهذا الکتاب دیباجة حسنة اذا کانت محبرة. (از اقرب الموارد). اول کتاب . (مقدمه ٔ لغت سید شریف جرجانی ).