دیم
لغت‌نامه دهخدا
دیم . [ ی َ ] (ع اِ) ج ِ دیمة، باران پیوسته . (منتهی الارب ) :
ابر خوانی کف او را بگه جود مخوان
کز کف خواجه درم بارد و از ابر دیم .
ور تو گوئی که کف میر چو ابر است خطاست
که کف میر درم بارد و از ابر دیم .
تا سبزه تازه تر بود و آب تیره تر
جائیکه بیشتر بود آنجایگه دیم .
مقرعه زن گشت رعد مقرعه ٔ او درخش
غاشیه کش گشت باد غاشیه ٔ او دیم .
|| (ص ) بمعنای دائم ؛ فتن دیم ؛ ای ثملاالارض مع دوام . (از ذیل اقرب الموارد).
ابر خوانی کف او را بگه جود مخوان
کز کف خواجه درم بارد و از ابر دیم .
فرخی .
ور تو گوئی که کف میر چو ابر است خطاست
که کف میر درم بارد و از ابر دیم .
فرخی .
تا سبزه تازه تر بود و آب تیره تر
جائیکه بیشتر بود آنجایگه دیم .
فرخی .
مقرعه زن گشت رعد مقرعه ٔ او درخش
غاشیه کش گشت باد غاشیه ٔ او دیم .
منوچهری .
|| (ص ) بمعنای دائم ؛ فتن دیم ؛ ای ثملاالارض مع دوام . (از ذیل اقرب الموارد).
