دینی

دینی . (ص نسبی ) منسوب به دین و آیین . مربوط به دین . || دیندار. مرد متدین . دینور :
گفت دینی را که این دینار بود
کاین فژاگن موش را پروار بود.

رودکی .

وگر گفت دینی همه بسته گفت
بماند همه پاسخ اندر نهفت .

فردوسی .

چه دینی چه اهریمن بت پرست
ز مرگند بر سر نهاده دو دست .

فردوسی .

دل دینی از دیو بی بیم کرد
مه آسمان را بدو نیم کرد.

اسدی .

عامه بر من تهمت دینی و فضلی می نهند
بر سرم فضل من آورد اینهمه شور و چلب .

ناصرخسرو.

کجا کان خسرو دینیش خوانند
گهی پرویز و گه کسریش خوانند.

نظامی .

- مرد دینی ؛ مرد متدین . مرد دیندار. زاهد پارسا :
مرد دینی رفت و آوردش کنند
چون همی مهمان درِ من خواست کند.

رودکی .

یکی مرد دینی بر آن کوه بود
که از کار گیتی بی اندوه بود.

فردوسی .

زبر دست شد مردم زیر دست
بکین مرد دینی بزین برنشست .

فردوسی .

|| روحانی . مذهبی . آیینی :
آن فلسفه ست و این سخن دینی
این شکر است و فلسفه هپیون است .

ناصرخسرو.