ذئاب الغضی
لغت‌نامه دهخدا
ذئاب الغضی . [ ذَ / ذِ بُل ْ غ َ ضا ] (ع اِ مرکب ) در تاج العروس آمده است : و ذؤبان العرب لصوصهم و صعالیکهم و شطارهم الذین یتلصصون و یتصعلکون لأنهم کالذئاب و هو مجاز و ذکره ابن الاثیر فی ذوب و قال الاصل فی ذؤبان الهمز ولکنه خفف فانقلبت واواً وذئاب الغضی شجرٌ یاوی الیه الذّئب . و هم بنوکعب بن مالک بن حنظلة من بنی تمیم . سموا بذلک لخبثهم لان ذئب الغضی اخبث الذّئآب . - انتهی . و رجوع به ذئب الخمر شود.
