ذفرالغتنامه دهخداذفرا. [ ذَ ] (ع اِ) ذفراء. عطرالأمَة. سذاب البر. تره ای است ربعیة، بدبوی که شتر آن را نخورد. || (ص ) کتیبة ذفراء؛ لشکر که بوی زنگ آهن دارد.
